Πασχάλιον Μήνυμα 2023 Mητροπολίτου μας κ.κ. Κυριλλου

 

ΚΥΡΙΛΛΟΣ

διά τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ Μητροπολίτης τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Ῥόδου, πρός τόν ἱερό Κλῆρο καί τόν φιλόχριστο Λαό τῆς καθ̉  ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

 

«Χαίρετε λαοὶ καὶ ἀγαλλιᾶσθε· Ἄγγελος ἐκάθισεν εἰς τὸν λίθον τοῦ μνήματος, αὐτὸς ἡμᾶς εὐηγγελίσατο, εἰπών· Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου καὶ ἐπλήρωσε τὰ σύμπαντα εὐωδίας· Χαίρετε λαοὶ καὶ ἀγαλλιᾶσθε.»[1]

Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

«Πάσχα ἱερὸν ἡμῖν σήμερον ἀναδέδεικται». Διανύσαμε "τὴν ψυχοφελῆ Τεσαρακοστήν", ζήσαμε τά κοσμοσωτήρια γεγονότα τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος καί φτάσαμε στήν "κλητὴ καὶ ἁγία ἡμέρα τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων", στήν χαρμόσυνη Ἑορτή τῶν Ἑορτῶν, τό Ἅγιο Πάσχα! Ὅπως οἱ Μυροφόρες Γυναῖκες πορεύθηκαν, γεμάτες ἀπό θλίψη καί ἀγωνία, πρός τόν τάφο τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ, ὅπου ἄκουσαν τά «καλά νέα», τά εὐαγγέλια τῆς Ἀναστάσεως, ἔτσι καί ἐμεῖς, ἔχοντες λαμπάδες στά χέρια μας, συναχθήκαμε στούς Ναούς μας, ἀφήνοντας πίσω μας τίς βιοτικές μας ἀγωνίες καί μέριμνες. Συγκεντρωθήκαμε "ἐν ἐκκλησίᾳ μεγάλῃ" νά ἀκούσουμε τόν ἄγγελο Κυρίου νά ἀναγγέλλει ὅτι «Ἠγέρθη ὁ Κύριος! Oὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν.» Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου γίνεται αἰτία πνευματικῆς εὐφροσύνης καί ἀγαλλιάσεως. Αἰτία μεγίστης χαρᾶς, ἡ ὁποία μέ ἀνέκφραστο τρόπο γεμίζει τίς καρδιές μας. Χαρά πού γαληνεύει κάθε πόνο καί κάθε δυστυχία. Χαρά πού ἐξαφανίζει κάθε σκυθρωπότητα τῆς ζωῆς στόν παρόντα χρόνο μας. Ταυτόχρονα, προκαλεῖ φόβο καί θαυμασμό μπροστά στό ἀνεξήγητο θεῖο θέαμα.

            Φεύγοντας οἱ Μυροφόρες γυναῖκες ἀπό τό "κενό Μνημεῖο", τόν ἄδειο τάφο, γεμάτες φόβο καί ἔκσταση, συναντούν τὸν ἀναστημένο Κύριο. Ξαφνικά ὁ Σωτήρας Χριστός παρουσιάζεται μπροστά τους, ἐπικυρώνοντας τά λόγια τοῦ ἀγγέλου μέ τήν σφραγίδα τῆς μορφῆς Του. Διαλύει τόν φόβο τους, ἐνισχύει τήν πίστη τους καί δίνει φτερά στίς ψυχές τους λέγοντας:  «Χαίρετε! Μή φοβάστε τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς καί τόν θάνατο. Κατατρόπωσα τόν ἐχθρό. «Ὁ σταυρός φάνηκε συνήγορός μου. Ὁ τάφος ἔγινε μάρτυράς μου. Ὁ θάνατος ὁμολογεῖ τήν ἥττα του. Ὑπογράφηκε γιά τούς ἀνθρώπους ἡ ἀθανασία. Μαζί μου ἀνακαινίσθηκε ἡ φύση τῶν ἀνθρώπων… Γιά ὅλα αὐτά λοιπόν νά χαίρετε, νά χορεύετε, νά ἀγάλλεσθε, νά πανηγυρίζετε!».[2] Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἄλλαξε τόν τρόπο πού ζοῦμε. Μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ «ἡ ζωή πολιτεύεται».  Ἀποκτᾶ μιά ταυτότητα πού βασίζεται στήν χαρούμενη καί ἁρμονική συνύπαρξη τῶν ἀνθρώπων μέ τόν Τριαδικό Θεό μέσα ἀπό μιά σχέση ἀγάπης. Σήμερα, τό «Χαίρετε» τοῦ Χριστοῦ  μᾶς δυναμώνει στίς ὀδυνηρές στιγμές μας. Μᾶς παρηγορεῖ ὅταν μᾶς περικυκλώνουν καί μᾶς κατατρομάζουν οἱ κίνδυνοι πού ἀπειλοῦν τήν ζωή μας. Μᾶς ἐμπνέει καί μᾶς φωτίζει τήν ὥρα πού δημιουργοῦμε. Ἡ παρουσία καί ὁ χαρμόσυνος λόγος Του μᾶς γεμίζει φῶς.   

            Ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως ἐπιβεβαιώνει τήν οὐσιαστική ὀντότητα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Δέν πρόκειται γιά μιά χαρά πού βασίζεται στήν ἐφήμερη ἱκανοποίηση τῶν ἐπιθυμιῶν μας ἤ στήν ἀπόκτηση ἀγαθῶν. Οὔτε εἶναι μιά αἰσιοδοξία γιά τό μέλλον. Εἶναι ἡ εὐφροσύνη καί ἡ ἀγαλλίαση πού ὑπάρχει ὅταν ἡ ὕπαρξή μας ἐπιβεβαιώνεται διά τῆς ἀγάπης. Μέσα σέ αὐτή τήν ἀγάπη, οὐδείς ὑποτιμᾶται, ἐξουθενώνεται, ἐκμηδενίζεται.  Ἡ δέ ἐπιβεβαίωση διά τῆς ἀγάπης φέρνει τήν εἰρήνη καί τήν  ἐλπίδα,  μαζί μέ τήν ἀναγκαία ἐνθάρρυνση νά ἀναζητήσουμε τήν ἀληθινή ζωή καί τήν αἰωνιότητα. Ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως πλαισιώνει τόν ὁρίζοντα τῆς ὑπάρξεώς μας καί διαρκῶς φλογίζει τίς καρδιές μας μέ τόν πόθο νά συναντήσουμε τόν Ἀναστημένο μας Χριστό σέ κάθε πτυχή τῆς ζωῆς μας.

            Κατά συνέπεια, ἡ οὐσία τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς δέν εἶναι μόνο νά πιστέψουμε ὅτι ἀναστήθηκε ὁ Ἰησοῦς. Εἶναι νά ἔχουμε τήν  φλογερή ἐπιθυμία νά συναντήσουμε τόν Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν. Ζώντας τήν χαρά τῆς Ἀναστάσεως, χρειάζεται νά ἀφήσουμε τήν φωτοφόρο παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά μᾶς καθοδηγήσει καί νά μᾶς χαρίσει τήν χαρά νά δοῦμε τόν Χριστό μέ πνευματικά μάτια. Ἀλλά, ὄχι μόνο νά Τόν δοῦμε, ἀλλά νά Τόν γνωρίσουμε καί νά Τόν προσκυνήσουμε, ὅπως οἱ Μυροφόρες καί οἱ Ἀπόστολοι Τόν εἶδαν, Τόν γνώρισαν καί Τόν προσκύνησαν μετά τήν Ἔγερσή Του. Γνωρίζοντας τό Φῶς τῆς ζωῆς καί τήν Χαρά τῶν πάντων, θά λάμψουμε κι ἐμεῖς ὡς τό φῶς, θά ἔχουμε γιά πάντα χαρά μεγάλη καί  θά Τόν ἀκούσουμε νά μᾶς λέει: «ἰδοὺ ἐγὼ μεθʼ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος (Ματθ. 28:20).  

Χριστός ἀνέστη, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Εὐχόμαστε τό ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως νά λάμψει στίς  καρδιές μας, νά γεμίσει ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη καί νά διαλύσει κάθε ὑπαρξιακό καί κοσμικό σκοτάδι. Ὁ ἀναστημένος Χριστός νά εἰρηνεύσει τίς ψυχές μας καί τόν κόσμο καί ἡ χάρις Του νά ἐνεργεῖ μέσα μας ἀκατάπαυστα παρέχοντας μας τή βεβαιότητα τῆς παρουσίας Του στήν προσωπική μας ζωή καί στό εὐρύτερο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα, πλήρη ἀναστασίμου φωτός καί πασχάλιας χαρᾶς.

 

Ἅγιον Πάσχα τοῦ δισχιλιοστοῦ καί εἰκοστοῦ τρίτου σωτηρίου ἔτους

Διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα εὐχέτης πάντων ἡμῶν.

 

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΡΟΔΟΥ  ΚΥΡΙΛΛΟΣ

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ (ΠΑΣΧΑ 2023)

 

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

                                                                     * * *

 Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι,

Προσφιλέστατα τέκνα,

Φθάσαντες, χάριτι θείᾳ, τήν πανσωστικήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου, δι᾿ ἧς κατηργήθη τό κράτος τοῦ θανάτου καί ἠνεώχθησαν τῷ ἀδαμιαίῳ γένει αἱ πύλαι τοῦ Παραδείσου, ἀπευθύνομεν πᾶσιν ὑμῖν πασχαλίους προσρήσεις καί ἐγκάρδιον ἑόρτιον χαιρετισμόν, ἀναβοῶντες τό κοσμοχαρμόσυνον «Χριστός Ἀνέστη!».

Ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, εἰς ὅλας τάς πτυχάς της, δονεῖται ἀπό τήν ἀνεκλάλητον χαράν τῆς Ἀναστάσεως. «Πεῖραν ἀναστάσεως» μαρτυροῦν οἱ ἆθλοι τῶν Ἁγίων καί τῶν Μαρτύρων τῆς πίστεως, ἡ λατρευτική καί μυστηριακή ἐμπειρία, ἡ ἐξαγγελία τοῦ Εὐαγγελίου «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς», ἡ εὐσέβεια καί ἡ πνευματικότης τῶν πιστῶν, ἡ θυσιαστική ἀγάπη καί ἡ κατά Χριστόν ἀναστροφή αὐτῶν, ἡ προσδοκία ἑνός κόσμου, ἔνθα «ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγή οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι» [1].

Ἐν τῇ Ἀναστάσει καί δι᾿ αὐτῆς, τά πάντα εὑρίσκονται ἐν κινήσει πρός τήν τελείωσίν των ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἡ ἐσχατολογική ὁρμή ἔδιδε πάντοτε εἰς τήν Ὀρθόδοξον ἐγκόσμιον μαρτυρίαν δυναμισμόν καί προοπτικήν. Παρά τά περί τοῦ ἀντιθέτου θρυλούμενα, λόγῳ τοῦ ἐσχατολογικοῦ προσανατολισμοῦ τῆς ζωῆς της, ἡ Ἐκκλησία ποτέ δέν ἐσυνθηκολόγησεν ἀπέναντι εἰς τήν παρουσίαν τοῦ κακοῦ ἐν τῷ κόσμῳ εἰς ὅλας τάς μορφάς του, δέν ἀπώθησε τήν πραγματικότητα τοῦ πόνου καί τοῦ θανάτου, δέν ἠγνόησε τήν ἀμφισημίαν τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων, ποτέ δέν ἐθεώρησε τόν ἀγῶνα δι᾿ ἕνα δικαιότερον κόσμον ἀλλότριον πρός τήν ἀποστολήν της.

Ἐγνώριζεν ὅμως ὅτι ὁ πόνος καί ὁ σταυρός δέν εἶναι ἡ ἐσχάτη πραγμα­τικότης. Ἡ βιωματική πεμπτουσία τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ βεβαιότης ὅτι διά τοῦ Σταυροῦ, διά τῆς «στενῆς πύλης», ὁδηγούμεθα εἰς τήν Ἀνάστασιν. Ἡ πίστις αὐτή ἀποτυποῦται εἰς τό γεγονός ὅτι ὁ πυρήν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ἡ Θεία Εὐχαριστία, συνδέεται οὐσιωδῶς μέ τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ. Εἰς τήν Ὀρθό-δοξον παράδοσιν, ὅπως τονίζει ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης, ἡ Θεία Εὐχαριστία «εἶναι γεμάτη χαρά καί φῶς», διότι «δέν ἔχει ὡς βάση τόν Σταυρόν καί μία ἐξιδανίκευση τοῦ πάθους, ἀλλά τήν Ἀνάσταση ὡς ὑπέρβαση τοῦ πάθους τοῦ Σταυροῦ»[2]. Ἡ Θεία Εὐχαριστία μᾶς μεταφέρει εἰς τόν Γολγοθᾶν ὄχι διά νά παραμείνωμεν ἐκεῖ, ἀλλά διά νά ὁδηγηθῶμεν, διά μέσου τοῦ Σταυροῦ, εἰς τήν ἀείφωτον δόξαν τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ὀρθόδοξος πίστις εἶναι ὑπέρβασις τῆς οὐτοπικῆς σωτηρίας «χωρίς Σταυρόν» καί τοῦ ὑπαρκτικοῦ ναυαγίου τοῦ σταυροῦ «χωρίς Ἀνάστασιν».

Ἡ μετοχή μας εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ μυστηρίῳ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀφ᾿ ἑνός ἔμπρακτος κατάργησις κάθε οὐτοπισμοῦ τῶν «εὐρυ­χώρων ὁδῶν» καί τῶν ψευδεπιγράφων παραδείσων ἀπροσκόπτου εὐδαι­μονίας, ἐν ταὐτῷ δέ καί ὁριστική ὑπέρβασις τοῦ ἀπέλπιδος ἐγκλωβισμοῦ εἰς τήν δῆθεν ἀνυπέρβλητον ἀρνητικότητα, ἀφοῦ ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ κυοφορεῖ τήν Ἀνάστα­σιν, τήν «ἄληκτον εὐφροσύνην», τῆς «αἰωνίου δόξης τήν ἀπόλαυσιν». Ἡ συντριβή τοῦ θανάτου διά τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἀναφέρει τήν ζωήν μας εἰς τήν θεανθρωπίνην οὐσίαν της καί εἰς τόν οὐράνιον προορισμόν της.

Ἐν Χριστῷ γνωρίζομεν καί βιοῦμεν ὅτι ὁ παρών βίος δέν εἶναι ὅλη ἡ ζωή μας, ὅτι ὁ βιολογικός θάνατος δέν ἀποτελεῖ τέλος καί ἐκμηδενισμόν τῆς ὑπάρξεώς μας. Δέν ὁρίζουν τά βιολογικά ὅρια τῆς ζωῆς τήν ἀλήθειάν της. Ἐξ ἄλλου, ἡ αἴσθησις ὅτι ἡ ζωή εἶναι ἀναπότρεπτος «πορεία πρός τόν θάνατον» ὁδηγεῖ εἰς ὑπαρξιακά ἀδιέξοδα, εἰς ἀπόγνωσιν καί μηδενισμόν, εἰς ἀδιαφορίαν διά τά οὐσιώδη τοῦ βίου. Ἠ ἐπιστήμη, ἡ οἰκονομική καί κοινωνική πρόοδος, ἀδυνατοῦν νά προσφέρουν οὐσιαστικήν λύσιν καί διέξοδον. Οἱ Χριστιανοί εἶναι οἱ «ἔχοντες ἐλπίδα»[3], οἱ προσδοκῶντες τήν ἐρχομένην Βασιλείαν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡς τήν τελικήν πραγματικότητα, ὡς πληρότητα ζωῆς καί γνώσεως, ὡς χαράν πεπληρωμένην, ὄχι μόνον διά τάς ἐπερχομένας γενεάς, ἀλλά διά σύμπαν τό ἀνθρώπινον γένος ἀπ᾿ ἀρχῆς καί ἄχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.

Αὐτήν τήν θέασιν τῆς ἱστορίας καί τῆς αἰωνιότητος, τόν ἀναστάσιμον χαρακτῆρα τῆς πίστεως, τοῦ ἤθους καί τοῦ πολιτισμοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ἀδιαμφισβήτητον γεγονός ὅτι τό μέγα θαῦμα τῆς Ἀληθείας ἀποκαλύπτεται μόνον «τοῖς προσκυνοῦσιν ἐν πίστει τό μυστήριον», καλούμεθα νά μαρτυρῶμεν σήμερον εἰς ἕνα πολιτισμόν ἀπωθήσεως τοῦ Ὑπερβατικοῦ καί ποικίλων συρρικνώσεων τῆς πνευματικῆς ταυτότητος τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως.

Δοξάζοντες ἐν ψαλμοῖς καί ὕμνοις καί ᾠδαῖς πνευματικαῖς τόν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν καί ἀνατείλαντα πᾶσι τήν αἰώνιον ζωήν Κύριον καί μετέχοντες ἐν ἀγαλλιάσει τῆς «κοινῆς τῶν ὅλων πανηγύρεως», δεόμεθα τοῦ πανσθενοῦς, πανσόφου καί πανοικτίρμονος Ποιητοῦ καί Λυτρωτοῦ τοῦ παντός, ὅπως εἰρηνεύῃ τόν κόσμον, χαρίζηται δέ τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων πάντα τά σωτηριώδη δωρήματα Αὐτοῦ, ἵνα ὑμνῆται καί εὐλογῆται τό πάντιμον καί μεγαλοπρεπές ὄνομά Του, νῦν καί ἀεί καί εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν!  

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βκγ´

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα

εὐχέτης πάντων ὑμῶν.